vaderliefde

kerst

 

Macholine

Afgelopen zondag vierden we sinterklaas bij Johan, Marjan, Celine en Naomi.

Schattige foto's van Macholine met Julia en Celine...


 

sinterklaas

even een korte sinterklaas impressie...


 

 

auto pech pech pech

Weer pech, maar nu met de auto.
Er was iets niet goed met onze auto. Hij begon olie te lekken. Verder was het een oud besje, dus het werd zo langzamerhand wel tijd voor een nieuwe. Dat hoef je bij mijn zwager Johan maar een keer te zeggen en hij staat al paraat met allerlei mooie modellen, types, kleuren incl. foto's.

Zo had hij nu ook een mooie auto voor ons gezien in Eelde. Een bronskleurige Ford Mondeo. Dus wij wilden daar vrijdag naar gaan kijken, samen met onze adviseur Johan.

Robin en Julia achterin, Johnny naast me en op naar Pekela waar Marjan op de kinderen zou passen terwijl wij naar die auto gingen kijken.

Op de een of andere manier accepteerde onze oude Ford dat niet. ppfff zomaar ingeruild worden.... BEKIJK HET MAAR!

....en hij bleef letterlijk staan op de kruising bij Nw Pekela. Ik stond op de uitvoegstrook en wilde de rijbaan met tegemoetkomend verkeer oversteken. De auto sloeg af. Dus nog een keer starten een meter vooruit en hij sloeg weer af. We stonden dus met de snuit op de rijbaan met tegemoetkomend verkeer. DOODENG! Elke eerste auto zag ons wel, maar ik was zo bang voor al die auto's die er achter aan kwamen, zouden die ons zien staan? Ze moesten nl. allemaal met een boogje om ons heen. Die kruising zit ook nog eens in een bocht. Het zweet brak me aan alle kanten uit.

Ik stapte uit en gaf pakte de krukken van Johnny. Hij kroop achter het stuur. (dit duurt gevoelsmatig allemaal een paar uur) en ik ging de auto verder duwen de kruising af. Gelukkig kreeg is hulp van de chauffeuse! die achter ons stond. Let wel: er stonden meer auto's maar geen man voelde verder de behoefte om te helpen.

Eindelijk mijn gezinnetje weer gered! 'Veilig' in de berm. Gelukkig kwam Johan ook vrij snel en heeft hij de auto weer gestart en zijn we naar zijn huis gereden.

Wat was er aan de hand; De auto was aan de kook, waarschijnlijk was de ventilator stuk. Ford heeft als veiligheidje dat de auto dan afslaat zodat niet de hele motor naar de mallemootjes is. Maar in dit geval stel ik dat veiligheidje ernstig in twijfel.

Uiteindelijk is het ons dezelfde dag nog gelukt om een nieuwe auto te kopen. De bronskleurige Ford Mondeo. Leren bekleding, airco, boordcomputer, verwarmde stoelen, voorruit en buitenspiegels. Kort om een lekker luxe wagen!

 

 

pech pech pech

Ik heb de laatste tijd weinig tijd gehad om even te up daten op dit blog. Best jammer, want eigelijk wil ik het heel graag bij houden en veel over Robin en Julia schrijven, er is ook weer veel gebeurd 'ontwikkeling-technisch-gezien'. Maar daar schrijf ik straks meer over. Eerst wil ik vertellen waarom ik zo weinig tijd over houdt om te bloggen;
Op maandag 6 november kwam Johnny thuis uit het ziekenhuis na zijn knie operatie. Alles was voorspoedig verlopen en het was een kwestie van tijd, zodat alles goed kan herstellen.
Maar....
Het begon op woensdagmiddag. Johnny klaagt over zijn zij. Daar heeft hij last van, net als spierpijn. Dus we houden het er op dat dat komt omdat hij Robin een paar keer op getild heeft, van schuin naast zich, boven op het bed. Heel logisch! Maar 's avonds na het eten wordt die pijn steeds erger. Ik ben bezig met het bad ritueel en ik let verder helemaal niet op Johnny. Maar die pijn werd wel steeds heftiger, zo erg dat hij het benauwd krijgt en maar op 1 manier kan zitten zodat hij tenminste nog een beetje lucht binnen krijgt.
Nu beginnen bij mij pas de alarmbellen te rinkelen, dit klopt niet! Ik bel de doktersdienst en breng daarna de kinderen naar bed. Ze bellen terug en delen mee dat ze zo snel mogelijk langs zullen komen. Ik vraag nog naar een tijdsindicatie, ze zeggen: "binnen een half uur, maar als er iets tussen komt kan het ook wel anderhalf uur duren" Bij de gedachte aan dat laatste krijgt Johnny het spontaan nog benauwder en geeft aan dat als het te lang duurt hij een ambulance belt.
Maar binnen een half uur arriveert de doktersdienst. Een jonge dokter komt binnen en onderzoekt Johnny. Hij denkt aan 2 dingen, óf een spier verrekt óf een longembolie. Een spiertje verrekt lijkt me niet zo erg, ja het zal wel vervelend voelen, maar och...maar die longembolie zit me minder lekker. De dokter belt een longarts. Deze maakt duidelijk dat hij/zij via de telefoon ook geen diagnose kan stellen, dus er wordt besloten dat Johnny naar het ziekenhuis moet komen. Maar de vraag is: Hoe?! De dokter denkt hard op en vraagt zich werkelijk ook nog een moment af of Johnny niet in de auto kan. Je denk toch niet dat ik met Johnny -een bijna 2 mtr lange, pas geopereerd aan zijn knie en krom van de pijn aan zijn borstkas- ook maar 1 poging onderneem om hem in de auto te krijgen!!!
Gelukkig werd er een ambulance gebeld. Onder tussen ben ik naar de buurvrouw gerend of zij zolang bij de kinderen wilde blijven totdat mijn ouders er zouden zijn. Mijn ouders belde ik daarna of zij wel wilden oppassen. Gelukkig wilden ze dat ;)
De ambulance was er snel, ik ging er met mijn eigen auto achter aan, zodat ik later zelf terug kon. In het ziekenhuis stond alles op scherp, alle toeters en bellen werden aangesloten, verpleegsters waren met hem bezig en een arts-assistent stond te observeren en te luisteren wat de ambulance verpleegkundige allemaal opnoemde. Er werd bloed geprikt en longfoto's gemaakt. Na anderhalf uur was het duidelijk, Johnny moest blijven. De bloedwaarden waren niet goed, of het een longembolie betrof konden ze niet met duidelijkheid zeggen omdat hij de volgende dag een longscan kreeg. Johnny kreeg wel meteen een hoge dosis bloedverdunners en pijnstilling. Een dag later bleek uit de longscan dat het inderdaad longembolieën waren. Het waren er meerdere kleintjes.
Toen ik er over had gelezen realiseerde ik me pas wat dat inhoudt. Een longembolie kan binnen 24-uur zo groot zijn dat je long afsterft en je er aan dood gaat. In het ziekenhuis zeiden ze ook dat we er mooi optijd bij waren. Kon ook niet anders, want die pijn was niet te negeren. Verder had hij er een beginnende longontsteking bij.
Johnny heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen en op 15 november mocht hij weer naar huis. Nu krijgt hij nog 3 maanden lang bloedverdunners en komen ze van de trombose dienst 2x per week bloedprikken. Afhankelijk van die uitslagen krijgt hij weer zijn dosis medicatie voorgeschreven. Het bloed mag nl niet te dun en niet te dik zijn. Na die 3 maanden wordt er onderzocht wat een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn.

Dat Johnny dit er achter aan kreeg was dikke pech, want hij kreeg (zoals iedereen) preventief al een bloedverdunner (clexane). Deze moest hij zichzelf via een injectie toedienen. Thuis heeft hij nog aan Robin laten zien hoe dat ging, dat papa ook een prikje kreeg.

Het was ook extra lastig, want door die longproblemen had hij het meteen benauwd als hij ook maar een 'stap' verzette, daarbij kwam er door die krukken meer druk op zijn borstkas. Nu gaat het weer wat beter. Hij krijgt weer praatjes en heeft af en toe 'verveel' momenten.
Nog anderhalve week en dan mag hij zijn been weer voorzichtig belasten. (nu dus nog helemaal niet) Dan weer langzaam aan beginnen met 1 kruk lopen e.d. Ik kijk er naar uit!