1 jaar geleden
Woensdag 25 januari was ik uitgerekend. Die dag gebeurde er net als op de uitgerekende datum met Robin, helemaal niets. Terwijl het toch een beetje als een soort 'verjaar'dag voelt.
Donderdag 26 januari 2006
Een dag later moest ik weer naar de verloskundige. Ik had de stagiaire (Linda) een leuke meid. Ze vroeg of ik er al flauw van was. Dat was niet het geval. Ik was wel heel nieuwsgierig naar de baby, maar het was zo druk rondom ons (schoonmoeder in het ziekenhuis en Celine in het ziekenhuis waardoor mijn moeder full time op Naomi paste en voor Marjan en Johan zorgde) Er was voor mijn gevoel niemand die op Robin kon passen als er iets zou gebeuren. Onzin natuurlijk, maar dat zijn gedachtenspinsels van een hoogzwangere nou eenmaal.
De verloskundige was verbaasd want de meesten wilden bij 36 weken al wel bevallen. Hier heb ik het maar bij gelaten... De baby deed het nog prima, ik voelde me nog goed dus het mocht nog wel een weekje duren van mij.
Die avond ging ik me lekker douchen, ik bekeek mijn buik in de schaduw op de muur. Ik vond het prachtig om te zien en wilde er nog een foto van maken. Die foto is er niet meer gekomen. Op dat moment werd ik weer overvallen door nesteldrang. Die douche moest eerst schoon, ik heb alles nog geschrobt zelfs de muren.
's Avonds gingen we op een normale tijd naar bed en er was niks aan de hand. Wel dacht ik iedere avond; "misschien wel vannacht" De meeste bevallingen beginnen 's nachts uiteindelijk.
vrijdag 27 januari 2006
Rond 1 uur werd ik wakker van een soort moe gevoel onder in mijn buik. Ik schonk er verder geen aandacht aan en viel weer in slaap. Slapen ging heel goed ondanks die dikke buik.
Tegen half 3 werd ik weer wakker, dat 'moe gevoel' was een kramperig gevoel geworden. Een paar minuten later kwam de volgende kramp alweer. "DIT WAS HET BEGIN!"
Johnny werd ook wakker, hij vroeg me wat er was. Ik zei alleen maar: "volgens mij is het begonnen" en hij sprong uit bed, kleedde zich aan en vroeg wat hij moest doen. Ik zei dat hij beter nog even weer kon gaan liggen, want het kon nog wel uren duren. Deze krampjes kon ik ook nog wel uren volhouden gelukkig. Maar Johnny stelde voor dat hij mijn ouders zou bellen, dan was Robin gewoon weg en dat gaf een stukje rust. Ik twijfelde nog, het was immers midden in de nacht. Johnny belde toch.
Nu alles toch in rep en roer was, ging ik lekker in bad. Dat had ik bij Robin ook gedaan en dat vond ik heerlijk. In bad werd het menens. Dit waren serieuze weeën. De weeën kwamen snel achter elkaar en duurden lang. Mijn ouders waren er en mijn moeder kwam nog even bij me. Ze schrok er van dat ze zo snel kwamen en zei dat we de verloskundige moesten bellen.
Dat vond ik ook, maar het idee dat ik nog maar net weeën had vond ik raar. De verloskundige zou me vast vragen hoelang ik al weeën had en als ik dan zou zeggen dat ik nog maar een kwartier echte weeën had, zou ze zeggen dat ze nog niet kwam. Dacht ik!
Mijn ouders gingen weg met Robin en Johnny belde de verloskundige. Het was Marlies. Ik moest ook zelf even aan de telefoon van haar. Ze vroeg me inderdaad hoelang en hoevaak. Ik kan me nog herinneren dat ik zei dat ze vaak kwamen en lang duurden. Marlies vond dat we naar het ziekenhuis moesten komen.
We moesten daar (helaas) naar toe omdat er een verloskundige ziek was en Marlies moest die ochtend voor een cursus naar Wageningen met Thea (andere verloskundige uit die praktijk) Dat betekende dat Ria alleen overbleef en in dat geval nemen ze geen risico en moet je naar het ziekenhuis.
Johnny pakte de spullen en ik droogde me af (ik zat nog steeds in bad) en kleedde me aan. Maar dat lukte me bijna niet meer. Die weeën stopten nl. niet meer. Het was een grote wee, met af en toe een hele korte pauze. De kleren kreeg ik aan en ik ging naar de auto. Wat een CRIME in de auto. Ik zat op m'n knieën achterste voren en ik werd GEK als Johnny over een drempel moest.
Bij het ziekenhuis aangekomen moest ik uit de auto. Er kwam al een verpleegster aan lopen met een rolstoel. Ik moest uit de auto in die rolstoel stappen, maar omdat er geen einde meer aan die weeën kwam wilde ik het liefst blijven zitten. Ik wilde nl. wachten tot het even stopte zodat ik over kon stappen. Ik stuurde de verpleegster en Johnny weg, omdat het zo koud was buiten, zodat ik even in alle rust kon wachten tot die wee over ging.
DAT GING NIET DOOR
Ze wachtten en toen moest ik maar overstappen, de illusie dat die wee voorbij ging was over. Ik werd naar de verloskamer gereden en kon meteen gaan liggen. Marlies kwam er toen ook net aan, samen met Linda (de vk stagiaire) Ze gingen kijken en ontdekten dat er meconium in het vruchtwater zat. De baby had dus in het vruchtwater gepoept. Marlies belde meteen een gynaecoloog. Meconium houdend vruchtwater is een complicatie, de baby kan dat teerachtige eerste poep in de longen krijgen en dat kan voor ademhalingsproblemen zorgen.
Bij het woordje gynaecoloog gingen meteen alle alarmbellen rinkelen. Deze keer geen pompen, tangen, antennes-op-hoofdjes en weet ik veel wat voor gereedschappen!
Maar ik had geen persdrang. Er waren alleen maar weeën.
Marlies vond ook dat die baby moest komen en snel. De knip werd gezet en ik moest persen, na 7 minuten was de baby er. Het was toen 5.12 uur. Tweeeneenhalf uur eerder was ik pas wakker geworden van een paar krampjes.
Het was alweer voorbij!
Ik was zoooooo blij! Een meisje! Stiekem overheerste de voorkeur voor een meisje sterk, sterker dan ik zou willen.
De navelstreng wordt doorgeknipt door papa. Mooie heldere foto met al die handjes (en teentjes)
En dan dat roze mutsje (er lagen 2 klaar)
Linda met Julia
Daar ligt ze dan, ons mooie meisje:
