Robin en ik zijn in de kamer. Johnny is buiten. Julia wordt net wakker. Ik besluit haar op te halen.
Robin: "wat ga je doen?"
Ik: "ik ga Julia ophalen"
Robin hangend op de bank: "maar dan heb ik geen vader en moeder meer"
........ met andere woorden: wie geeft mij nu aandacht?
*zucht*
Ja ja, alweer! Johnny heeft al twee weken last van zijn knie. Daardoor kan hij niet werken. Het is een slijmbeurs ontsteking. Door rustig aan te doen gaat dat vanzelf over. Vorige week ging het beter. Johnny ging weer aan het werk. Dat was iets te vroeg, want dezelfde dag nog werd de knie weer dik. De volgende dag nog dikker, dus weer laten zien aan de huisarts. Hij zei: 100% rust! Zo gezegd zo gedaan. Geen verjaardag dit weekend (we hadden er zondag 2) en alleen maar op de bank met het been omhoog.... Gisteren werd het weer een beetje beter, de knie werd weer normaal. Dus Johnny kwam weer in de benen. Niet absurd veel, maar gewoon weer thuis wat heen en weer lopen. Vannacht begon het weer.... De knie werd weer dik. Johnny is vanmorgen weer naar de huisarts gegaan en hij kwam maar op één oplossing uit..... de slijmbeurs moet verwijderd. Er is anders niks aan te doen. Kans op spontaan herstel is erg klein, want dan zou er wel al verbetering moeten zijn.
Dus morgen vroeg moet Johnny werderom naar dr. Middendorf (orthopaed) voor waarschijnlijk een operatie aan zijn andere knie. Volgens de huisarts kon hij dan uit zijn andere knie meteen de schroeven en moertjes laten halen. Een soort van 2 vliegen in 1 klap, maar dan anders ;) Het nadeel daarvan is dat Johnny dan aan twee knieën tegelijk wordt geopereerd en dat is lastig met het herstel. Het voordeel daaraan is dat je in totaal weer minder lang uit de running bent....
We wachten gewoon een nachtje af en we horen morgen wel wat de plannen van de orthopaed zijn.... *zucht*
Vanmorgen zijn Marjan en ik met de kinderen naar Oma Mulder geweest. Het was heel gezellig. De kinderen hebben zich heel erg vermaakt op de gang. Dit ziet er uit als grote tuin, met bloemen en planten perkjes en buitenbetegeling. Er werd veel lawaai gemaakt op die binnenplaats en alle oude mensen kwamen er op af. De een ging zich met de kinderen bemoeien en de ander kwam alleen maar om te genieten. Ze vonden het prachtig. ("dit zai je ja nait elke dag" "wat 'n lawaai, he" "zo mooi, hier blief je jong bie")
Verder heb ik nog heel veel foto's gemaakt:
En nog een paar leuke van de kinderen:
flying high
Weer een paar foto's van hoe het er nu uit ziet.
Het is al bijna klaar. Alleen de finishing touch nog, dát wat het gezellig maakt. Een klok, een rolgordijntje en een paar leuke potten missen nog:
En dan weer een beestje, deze keer een aangeschoten naaktslak. Niet neergeschoten, ook niet half dronken, maar wel iets wat lijkt op een schotwondje, een kogelgaatje in zijn zijkant.
Deze keer niet gegoogled, dus wie weet komen ook daar eitjes uit of is het een of andere genitalieën. Wie het weet mag het zeggen....
{{ ik heb het opgezocht, het blijkt te gaan om luchtgaten Een slak haalt dus adem via een luchtgat!}} niks half neergeschoten, maar ademhalingsorganen!
Gera, ik lig inderdaad de hele dag plat op mijn buik en struin de tuin af. Zo kom je nog eens wat tegen!
Deze sprinkhaan zat in onze tuin. Na een plekje opgezocht te hebben, boorde hij zijn sabel in de grond. Na enig google speurwerk bleek dat hij (of eigenlijk zij) eitjes ging leggen. Het is een sabelsprinkhaan.
Vorige week zondag waren Johan, Marjan, Celine en Naomi bij ons. En om de vakantie af te sluiten gingen we samen barbecueën. Het was gezellig. Hier een mooie foto van Celine, Robin en Naomi.
Gisteren heeft Robin weer een nieuw buisje gekregen. De vorige keer ging niet van een leien dakje. Het ging mis vlak voor de narcose. Hij kreeg een infuusnaaldje (doet erg zeer) en daarvan moest hij vreselijk huilen. Daarna werd meteen de narcose toegediend, dus hij ging huilend onder zeil. De reactie toen hij weer wakker werd was vreselijk. Hij ging helemaal door het lint. Was compleet de weg kwijt.
Deze keer had ik bij het plannen van de afspraak al aangegeven dat het me voor hem beter leek dat hij een narcose kreeg via een kapje. Dit zou doorgegeven worden. Gisteren bij de intake nogmaals aangegeven, zodat het goed zou komen.
Toen ik Robin gisteren (hij was heel erg zenuwachtig) naar de operatiekamer bracht. werd mijn verzoek nogmaals doorgegeven aan de anesthesioloog. Deze zei: "ja, ik weet er van, we doen ze vandaag allemaal met een kapje" Dus Robin kreeg een kapje. Ik mocht op de operatie tafel gaan zitten en Robin mocht bij mij op schoot blijven. Hij was zo bang dat hij niet op de tafel durfde. De anesthesioloog zei toen dat hij dat ook niet wilde forseren en dat hij bij mij op schoot mocht blijven zitten. Hij deed heel aardig tegen Robin. Hij begon wat te praten en vragen te stellen. Hij vertelde over het kapje en over de ballon die er aan zat die Robin moest opblazen. Hier had Robin geen oren naar. Hij wilde helemaal geen ballon opblazen in de operatiekamer. Dus ik zei best streng (om een nieuw drama te voorkomen): Je kunt kiezen; "óf dit kapje met ballon óf een prikje!" "die" was zijn antwoord en hij wees naar het kapje. Het kapje kwam op zijn mond. Robin vond het vies, zei hij. Hij werkte nog wat tegen, maar hij werd al helemaal slap en zijn ogen draaiden weg. Ik zag het niet alleen, ik voelde het ook doordat hij bij mij op schoot zat. Daarna mocht ik hem zelf op de operatie tafel leggen en ik mocht met een verpleegster meelopen. De anestesioloog vroeg nog of ik hem niet een laatste kusje wilde geven. Natuurlijk! ....bijna in tranen verliet ik die operatiekamer. Ook al is het maar zo'n mini-ingreepje, het voelt gewoon raar, het druist tegen je gevoel in.
Daarna nog geen 5 minuten gewacht (die duren trouwens wel heel lang) toen ik alweer werd geroepen. Robin sliep nog. Ook dit duurde nog wel 5 minuten. Ik aaide hem over zijn hoofd en over zijn gezicht. De vorige keer zei een verpleegkundige dat ik dat niet moest doen omdat hij daarvan in paniek kon raken. Ondanks dat ik het niet gedaan had raakte hij toch in paniek, dus deze keer trok ik me van die raad niks aan. Gelukkig maar.....want Robin kwam heel relaxed bij. Ik aaide hem en hij begon direct met een verward taaltje te vertellen dat zijn schaap (knuffel) buisjes had gekregen. Hij zei ook dat zijn keel zeer deed. Even later zat Robin alweer recht op. Hij mocht meteen weer terug naar de kinderafdeling. Daar wilde hij drinken en plassen en even later kreeg hij een broodje. Hij was er helemaal weer. Het ging perfect! Hoera...een succes-ervaring (voor zover je daar over kunt spreken in dit geval) Ik hoop dat hij de volgende keer minder bang is.
We zijn al ver gevorderd met de hele verbouwing. Natuurlijk kwam er de vakantie tussen door. Maar voor na die tijd hadden we het verven gepland. Dat schiet nu al aardig op.
Het houtwerk zit weer strak in het lak en de muren zijn dusdanig voorbewerkt dat ze nu ook geverfd kunnen worden. Gisteren heb ik eigenhandig nog plakplastic op het raam geplakt. We konden niet fatsoenlijk meer in onze eigen kamer zitten. Het voelde alsof we in een etalage zaten. Nu met het plak plastic niet meer. Verder hebben we een nieuwe bank met 2 nieuwe stoeltjes
Het gaat dus om de achterkamer. Het verfwerk in de voorkamer moet nog. Maar hiervan wel een foto vanwege de nieuwe bank en het plakplastic op het raam (op verzoek van Marjan)
Robin is ontzettend knap. Hij werd in de vakantie al een paar keer wakker met een droge luier. Maar in de vakantie gaan we dat natuurlijk niet uitproberen, zonder luier. Nu we thuis zijn wel, en.... de eerste nacht meteen DROOG! De tweede nacht ging het even mis, maar vannacht gaan we het gewoon weer proberen.
