Nu gaat het weer zo....
met Robin!
De amandelen zijn er vorige week donderdag uitgehaald. Ook zijn er gaatjes in zijn trommelvliezen gemaakt, voor een beter doorluchting van het 'hele geheel' zeg maar :)
Die donderdag (19 okt) ging hij vol enthousiastme naar het ziekenhuis. Een eigen bed, veel speelgoed, een televisie waarop hij zelf mocht regelen wat hij wilde maar wilde zien en ijsjes in het verschiet...voor na de operatie. Maar dat laatste stukje realiseerde hij zich het minst goed.
Hij werd uitgekleed en hij kreeg een ziekenhuis hemdje aan. Daar kwamen de eerste vraagtekens. Toen ook nog een drankje (daar heeft Robin sinds de pre kinkhoest fase, een pest hekel aan) ook niet leuk dus. Van dat drankje werd hij een beetje loom. Zeg maar gerust stoned. Hij werd wat wazig en kreeg een smile. In zijn bed werd hij de gang door gereden naar de operatie kamer. Johnny en ik liepen mee. Hier werd hij toch wel weer een beetje stil van, hij vond het vreemd. Voor de klapdeuren moest ik afscheid van hem nemen (johnny ging mee, dat hadden we zo afgesproken) Dat afscheid nemen was moeilijk. Ik wilde opeens niet meer, hem vooral niet alleen laten, hem niet overleveren aan die mensen die hem pijn gingen doen.
De kusjes en knuffels gingen goed, maar toen hij werd weggereden heb ik heel erg gehuild.....verschrikkelijk. (weten jullie meteen de reden waarom Johnny mee gaat en ik niet)
Robin (nog) niet, die was dapper (en stoned)
Ik ben in de tussentijd naar huis gereden om een stomme reden en weer terug naar mijn ouders huis om iets af te leveren en toen weer naar het ziekenhuis getuft. Ik moest iets doen, ik kon niks doen, maar wachten was ook geen optie, dan zou ik de hele tijd in tranen hebben doorgebracht. Dus dan maar als een kip zonder kop allerlei dingen regelen, die later ook wel kunnen.
Toen ik terug kwam was Robin net weer op de zaal, lekker bij papa op de arm. Toen viel er een last van mijn schouders....hij leefde nog!
Hij huilde verschrikkelijk. Kroop op een gegeven moment nog over de vloer van ellende, omdat hij niet wist waar hij het zoeken moest (letterlijk) Kreeg ijs aangeboden, maar wilde niet. Ging van papa op mama's schoot en weer terug. Gelukkig duurde dit maar een uur. Daarna werd het geleidelijk steeds beter. Zo ging het ook precies met de andere kindjes bij Robin op de zaal. Allemaal kwamen ze huilend binnen en na een tijdje werd het iets beter. Toen het iets beter ging wilde Robin ook wel ijsjes eten, geen drinken. Dat duurde heel lang en daardoor duurde het ook lang voordat we naar huis mochten. Gelukkig was het naar huis gaan een stok achter de deur om hem toch te laten drinken.
Op vrijdag ging het alweer een stuk beter. Eerst wilde hij 's morgens niet drinken, deed weer zeer. Toen ik dreigde (kern van waarheid) dat hij weer naar het ziekenhuis moest als hij niet ging drinken, deed hij het toch en vanaf toen was het helemaal goed. Hij dronk goed en at alweer vast voedse. Op zaterdag en zondag at hij weer normaal. Zo snel kan het dus gaan!
Helaas werd hij zondagnacht weer ziek. Maandag zijn we meteen naar de KNO-arts gegaan en het bleek dat hij oor- en keelontsteking had. Daarvoor kreeg hij een kuur. Vrijdag was dat weer over bleek bij de KNO-arts, maar er zit nog steeds vocht achter zijn trommelvliezen. Helaas is het dus nog niet helemaal over.
Robin ziek. 
