buisje plaatsen

Gisteren heeft Robin weer een nieuw buisje gekregen. De vorige keer ging niet van een leien dakje. Het ging mis vlak voor de narcose. Hij kreeg een infuusnaaldje (doet erg zeer) en daarvan moest hij vreselijk huilen. Daarna werd meteen de narcose toegediend, dus hij ging huilend onder zeil. De reactie toen hij weer wakker werd was vreselijk. Hij ging helemaal door het lint. Was compleet de weg kwijt.

Deze keer had ik bij het plannen van de afspraak al aangegeven dat het me voor hem beter leek dat hij een narcose kreeg via een kapje. Dit zou doorgegeven worden. Gisteren bij de intake nogmaals aangegeven, zodat het goed zou komen.

Toen ik Robin gisteren (hij was heel erg zenuwachtig) naar de operatiekamer bracht. werd mijn verzoek nogmaals doorgegeven aan de anesthesioloog. Deze zei: "ja, ik weet er van, we doen ze vandaag allemaal met een kapje" Dus Robin kreeg een kapje. Ik mocht op de operatie tafel gaan zitten en Robin mocht bij mij op schoot blijven. Hij was zo bang dat hij niet op de tafel durfde. De anesthesioloog zei toen dat hij dat ook niet wilde forseren en dat hij bij mij op schoot mocht blijven zitten. Hij deed heel aardig tegen Robin. Hij begon wat te praten en vragen te stellen. Hij vertelde over het kapje en over de ballon die er aan zat die Robin moest opblazen. Hier had Robin geen oren naar. Hij wilde helemaal geen ballon opblazen in de operatiekamer. Dus ik zei best streng (om een nieuw drama te voorkomen): Je kunt kiezen; "óf dit kapje met ballon óf een prikje!" "die" was zijn antwoord en hij wees naar het kapje. Het kapje kwam op zijn mond. Robin vond het vies, zei hij. Hij werkte nog wat tegen, maar hij werd al helemaal slap en zijn ogen draaiden weg. Ik zag het niet alleen, ik voelde het ook doordat hij bij mij op schoot zat. Daarna mocht ik hem zelf op de operatie tafel leggen en ik mocht met een verpleegster meelopen. De anestesioloog vroeg nog of ik hem niet een laatste kusje wilde geven. Natuurlijk! ....bijna in tranen verliet ik die operatiekamer. Ook al is het maar zo'n mini-ingreepje, het voelt gewoon raar, het druist tegen je gevoel in.
Daarna nog geen 5 minuten gewacht (die duren trouwens wel heel lang) toen ik alweer werd geroepen. Robin sliep nog. Ook dit duurde nog wel 5 minuten. Ik aaide hem over zijn hoofd en over zijn gezicht. De vorige keer zei een verpleegkundige dat ik dat niet moest doen omdat hij daarvan in paniek kon raken. Ondanks dat ik het niet gedaan had raakte hij toch in paniek, dus deze keer trok ik me van die raad niks aan. Gelukkig maar.....want Robin kwam heel relaxed bij. Ik aaide hem en hij begon direct met een verward taaltje te vertellen dat zijn schaap (knuffel) buisjes had gekregen. Hij zei ook dat zijn keel zeer deed. Even later zat Robin alweer recht op. Hij mocht meteen weer terug naar de kinderafdeling. Daar wilde hij drinken en plassen en even later kreeg hij een broodje. Hij was er helemaal weer. Het ging perfect! Hoera...een succes-ervaring (voor zover je daar over kunt spreken in dit geval) Ik hoop dat hij de volgende keer minder bang is.