Twee jaar is ze geworden vandaag! ....Alweer twee......
Ze onpopt zich als geweldige poppemoeder, dat bleek ook vandaag weer
Visite en cadeautjes:
twee helpende nichtjes:
twee kaarsjes uitblazen:
De enige echte jarige jet:
En morgen trakteert ze op het kdv op deze sneeuwpoppen:
Het was super! Anouk was goed en haar band was goed. 
Gera en ik zijn gisteren eerst uit eten geweest bij humphreys en daarna waren we lekker op tijd bij de Oosterpoort. We hadden dus een mooie plek in de zaal.
Vandaag was de begrafenis van Riet. Ik zag er ontzettend tegen op, maar achter af was dat niet nodig. Natuurlijk heb ik gehuild, daar was ik dus ook bang voor. Het was ook om te janken. Verschrikkelijk hoe haar familie haar gaat missen. Hoe haar man vertelde hoe leuk ze het samen hadden, dat ze leuke dingen deden samen omdat hun jongens nu groter werden. Hoe haar broer vertelde dat Riet altijd voor haar ouders zorgde en dat Riet dat als iets vanzelfsprekends deed....en mijn blik richting die oudjes...vreselijk. Hoe de dominee vertelde hoe het er aan toe ging op school (hij is de man van een collega van mij, hij is op school geweest om mee te eten toen Riet gekookt had met de kinderen) En hoe haar zoons huilden bij het graf ging door merg en been...
-----------------
gisteren heb ik Robin ook verteld dat ik verdrietig was omdat mijn collega is overleden. Hij moest het gewoon weten. Ik was wat korter in mijn reactie naar hem toe en had soms geen zin om hem aandacht te geven als hij dat wilde. Daarom leek het me beter dat hij wist waarom ik zo deed. Na de uitleg had hij veel vragen. Of ik ook dood ging en "als je verlegen bent, dan ga je toch niet dood?" Hij hoorde het verschil nog niet zo goed tussen overleden en verlegen. Hij was natuurlijk ook wel eens verlegen...
Vanmorgen vertelde ik dat ik vandaag naar de begrafenis ging als hij op school en op de BSO was. Zijn reactie: "ga jij dan ook dood?" (m.a.w. dan wil ik het alvast wel even weten :) ) Dus ik heb hem uitgelegd waarvoor ik naar die begrafenis ging.
Hij heeft het goed onthouden allemaal want vanmorgen heeft hij dit allemaal verteld in de kring op school. Naar aanleiding daarvan kreeg ik dit van hem vanmiddag:
Lieve mama,
Vanmorgen heb ik
in de kring verteld
over je collega
die nu dood is
en dat jij verdrietig
bent.
Ik heb geen zin om
een tranen-nijn te
kleuren, maar juf
deed dat even
voor mij.
kusje van mij
Robin
de avond er voor alles versieren:
wakker gemaakt:
de cadeautjes:
Naar school:
Celine kwam 's middags. Samen met Marjan en Naomi en Yvonne en Myrthe
De kaarsjes aansteken...
...en uitblazen
De trampoline uittesten met Myrthe:
Julia ook:
's avonds weer taart:
en visite:
Een dag later mocht Robin trakteren op het kinderdagverblijf:
En hij verheugd zich nu al op zijn volgende verjaardag!
Het is allemaal alweer 4 jaar geleden. 
(de kwaliteit van de foto's is slecht, omdat dit analoge foto's waren)
Het is zaterdag 3 januari. De uitgerekende datum, maar er gebeurt niks. Ik heb die dag een gek gevoel, een beetje alsof de baby zijn of haar verjaardag vergeet.
De laatste tijd is mijn bloeddruk aardig opgelopen en de laatste keer was de onderdruk zelfs 95 (gem. 75 bij mij) Rustiger aan kan bijna niet. Ik slijt de dagen achter mijn pc of op de bank met een boek of blad.
Op woensdag 7 januari moet ik weer voor controle naar Marlies. Wanneer ze mijn bloeddruk meet, is dat opgelopen naar een onderdruk van 106. Meteen pakt ze de ouderwetse meter met een pompje (die eerste is een digitale) met deze meter komt de bloeddruk op 101, dat is nog steeds te hoog. Ik moet naar de gynaecoloog en wordt opgenomen.
De dag erna, donderdag 8 januari zou het allemaal gaan gebeuren. Tegen negen uur komt er een delegatie gynaecologen bij m’n bed. Het was erg druk die dag, ze vertelden dat het beter is te wachten tot morgen met de inleiding. Eerst valt me dat ontzettend tegen. Nog een hele dag in bed liggen rond kijken. Ik mocht er absoluut niet uit. Alleen even voor toiletbezoekjes. Achteraf is de uitstel helemaal niet erg, want ik zag mensen van hot naar her rennen die dag.
Vrijdag 9 januari , 9 uur
Tegen 9 uur komen de gynaecologen op de kamer. Mijn gynaecoloog, dr. Oostendorp zegt meteen: Vandaag is het de dag, we gaan straks beginnen met inleiden met een gel.
half 10
De gynaecoloog komt de kamer weer in. Hij toucheert en zegt: “Dit is positief” Ik blijk al een vingertop ontsluiting te hebben. Hij pakt een andere gel als in eerste instantie de bedoeling was. Deze gel komt in de baarmoedermond (ipv er op). Dat betekent dat het nog een betere werking heeft. Dat merk ik al vrij snel!
Het wordt druk op de kamer (nu wel, terwijl ik het nu niet meer wil!) Er staat ambulance personeel om het meisje naast me op te halen en er komt een nieuwe binnen die ook gaat bevallen vandaag. Ook het meisje die er alleen overdag is komt weer terug. De ctg tonen piepen allemaal door elkaar, wat een herrie.
10 uur: De gynaecoloog is nog maar net weg en ik word ontzettend misselijk. Ik lig aan het ctg apparaat en moet dus blijven liggen. Toch moet ik overgeven en krijg erge krampen. Ik wil van het ctg af en rechtop. Het ctg wijst geen bijzonderheden aan en na overleg met de gynaecoloog mag ik van dat ding af.
Ik ga in bad, weg uit die onrustige kamer, lekker alleen met Johnny in de badkamer. Tijdens de weeën draai ik me om. Hoe ik dat deed in een bad met m’n dikke buik weet ik niet meer, maar het lukte. Wanneer ik weer boven kwam ebde de wee weer weg. Na anderhalf uur ga ik weer terug naar mijn kamer. Daar ligt inmiddels een ander meisje dat net bevallen is. Ik ken haar nog van de verloskundige en dat merkt zij ook meteen op. Er zit allemaal visite om haar bed. Ik kam m’n haar en probeer wat terug te praten tegen dat meisje. Maar prettig is dit niet, mijn hoofd staat helemaal niet naar gesprekjes. De visite ziet dat ik weeën opvang en die besluiten even weg te gaan, gelukkig. Ondertussen is Johnny opzoek naar de verpleging om te melden dat ik uit bad ben en een rustiger plekje wil. Ze komen er meteen aan en ik mag op een rustig één persoonskamertje liggen. De weeën worden steeds erger.
12 uur: Het is inmiddels 12 uur. De verpleegster vertelt dat de gynaecoloog tegen half 1 terug komt en dan waarschijnlijk mijn vliezen zal gaan breken. Ze brengt onder tussen een warme maaltijd voor Johnny, ik hoef helemaal geen eten. De geur van zijn maaltijd verdraag ik ook niet en Johnny moet ergens anders maar gaan eten. Binnen 3 minuten was hij terug. De verpleegster grapte nog dat dit waarschijnlijk zijn recordtempo moest zijn.
Half 1:Het is 20 over 12 als mijn broek opeens kledder nat wordt. Mijn vliezen zijn spontaan gebroken! De gynaecoloog komt niet meer langs. Voor hem was dit waarschijnlijk reden genoeg dat het wel de goede kant op ging. Ik vind het jammer want ik ben best benieuwd hoeveel ontsluiting ik heb. De verpleegster vertelt dat haar bevalling bijna net zo ging als het nu bij mij gaat. (zelfde gynaecoloog, gel inleiding, zelfde tijden) Zij is uiteindelijk om half 6 bevallen. Dat wil ik ook, dacht ik toen! (na visioenen van 3 dagen weeën te hebben gehad.)
Half 2: Ik wil dat de gynaecoloog langs komt, NU! Ik kan niet meer rustig weeën opvangen en ik wil weten hoever ik ben en vooral hoelang ik nog moet! Gelukkig komt hij ook meteen. Hij toucheert en dan komt het “verlossende” woord: “We gaan naar de verloskamer” Ik heb 10 cm ontsluiting! Daardoor kon ik ook niet meer rustig de weeën opvangen.
Ik word door de gang gereden en ik hoor van een andere verloskamer een gegier alsof er een varken wordt geslacht. Ik word bang. Gelukkig van korte duur, want al snel ben ik weer helemaal met mijn eigen bevalling bezig.
Er wordt een elektrode op het hoofdje van de baby geplaatst. Een soort antenne steekt er nu uit. Ik hoor de hartslag van de baby. Bij de volgende wee mag ik mee persen. Ik heb geen idee hoe. Ik heb geen persweeën. De gynaecoloog laat weten waar ik naar toe moet persen. Klinkt gek, maar zonder perswee voel je geen druk en op die manier bootst hij dat een beetje na. Ik vraag me zelfs af of er nog wel weeën waren of dat ik gewoon op een bepaald ritme ging persen. Ik perste me suf, maar het vorderde niet. Na een tijdje zei de verpleegster dat ze haartjes zag, maar de baby kwam maar niet. Na een uur werd de hartslag minder en de gynaecoloog zei dat hij ging helpen met behulp van de vacuümpomp. Het was mij allemaal best, die baby moest er uit, gezond en wel, dat was het enige wat ik wilde. Ik was helemaal in mezelf gekeerd. Hij haalde de elektrode eraf, wat ik niet mee had gekregen. Tijdens een helder moment hoorde ik de hartslag van de baby niet meer en ik raakte lichtelijk in paniek. De gynaecoloog stelde me meteen gerust door te zeggen dat de elektrode verwijderd was, voor de zuignap.
Hij maakte een knip en zette de nap erop. Hier kan ik me niets meer van herinneren. Ik weet nog wel dat hij met veel kracht de baby er uit trok.
Toen werd alles weer helder voor me. Hij legde de baby op me. Daar was het dan. Johnny keek meteen, het was een jongen.
De gynaecoloog vraagt hoe hij gaat heten. Ik weet het: hij heet Robin. Deze naam hadden we al bedacht, maar ik vond het een opluchting dat ik weer terug op aarde was, dat er weer dingen voorspelbaar (bekend terrein) werden, zoals de naam. Robin mocht een paar minuten bij me liggen en Johnny heeft de navelstreng door geknipt. Daarna werd hij onderzocht door de verpleegsters en kreeg hij een injectie met vitamine K. Ondertussen duwde de gynaecoloog een paar keer hard op mijn buik en daarna liet hij me de placenta zien. Een groot zwart/paars vlies. Daarna werd ik verdoofd en gehecht. Daar is hij ongeveer een half uur á drie kwartier mee bezig geweest. Ik had een flinke knip en veel bloed verloren.
Na dit alles wil ik me douchen. Robin is inmiddels aangekleed en in een wiegje gelegd. De verpleegster vraagt me om te gaan zitten om vervolgens te gaan staan. Dit lukt niet, op het moment dat ik omhoog wil wordt ik al zo duizelig, dat ik het meteen maar opgeef.
Daarna krijgen we beschuit met muisjes en een ooievaar. Johnny en ik mogen nog een tijdje samen met Robin op de verloskamer blijven. We nemen de tijd en pas tegen half 5 bellen we onze ouders.
Mijn bloeddruk wordt weer gemeten en deze is weer goed. Raar, he? Zo snel na de bevalling herstelt dat weer.
’s Avonds als Johnny naar huis gaat, ligt Robin bij me in bed. Ik slaap die nacht nauwelijks. Af en toe dommel ik even weg. Ik verneem dat een verpleegster het hekje langs m’n bed omhoog schuift, als ze komt kijken. Ik schrik een beetje, want Robin ligt nog steeds bij me. Ik vind het geweldig, maar vraag me af of het wel veilig is. Ze zegt dat het wel kan, omdat ze regelmatig komt kijken en ik er vast niet op ga liggen. Zo liggen we een hele poos. Dan begint Robin te huilen.
De verpleegster neemt hem mee en verschoont z’n luier. Als ze terug komt vertelt ze dat ze hem een paracetamol heeft gegeven omdat hij misselijk is. Waarschijnlijk maakt dat het aanleggen ook moeilijk. Misschien heeft hij ook wel hoofdpijn. Robin heeft een flinke toeter op z’n hoofd, van de vacuüm. Ze legt Robin weer bij me in bed neer. En ik ben blij, deze eerste nacht samen pakt niemand ons ooit weer af.
Zaterdag 10 januari
De volgende dag komt Johnny weer in het ziekenhuis. Hij heeft een vreselijke nacht gehad. Hij lag alleen in bed en was veel wakker. Heeft heel veel indrukken te verwerken gehad. Kon er met niemand over praten.
Zondag 11 januari
We mogen naar huis! Ik moest twee nachten blijven, vanwege de zwangerschapsvergiftiging. Niks duid er op dat het thuis niet goed zal gaan, de bloedwaarden zijn nog niet 100% maar met rust en medicijnen moet dat goed komen.
Echt leuk om weer terug te lezen. Zo beleefde ik dat toen. zo is het werkelijk gegaan. In der tijd zijn er in mijn beleving alweer dingen bij geschaafd of ik was weer wat kleine details vergeten. 
